H πορεία προς την κορυφή του K2 για τον μοναδικό Έλληνα ορειβάτη, Αντώνη Συκάρη, εν μέσω των εξαιρετικά δύσκολων χειμερινών συνθηκών, είναι κάτι που θα απασχολεί την ορειβατική κοινότητα και όχι μόνο, για πολλά χρόνια ακόμα. Μέχρι, ίσως, να καταφέρει ο ίδιος, ή, κάποιος άλλος να καταφέρει το «Ακατόρθωτο».
Την κορυφή του «Άγριου Βουνού» μπορεί, τελικά, να κατόρθωσε να την πατήσει η απίστευτα ψυχωμένη 10μελής ομάδα των Νεπαλέζων Σέρπας, αλλά όπως και να ‘χει, θα αποτελεί για πάντα ένα από τα μεγαλύτερα «τρόπαια» για τη συλλογή ενός έμπειρου και τολμηρού ορειβάτη…
Ο Αντώνης Συκάρης όλο αυτό το διάστημα, από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του στο αεροδρόμιο του Skardu, στο Πακιστάν, στις 20 Δεκεμβρίου 2020, αν και είχε να αντιμετωπίσει πλήθος δυσκολιών, αντικειμενικών και ψυχολογικών, δεν έχασε ούτε στιγμή το σθένος του, την πίστη του στο στόχο και την αισιοδοξία του να τα καταφέρει. Άλλωστε, είχε σύμμαχο συνεχώς, όχι μόνο την τεράστια αγάπη της οικογένειάς του και των δικών του ανθρώπων αλλά και την αγάπη χιλιάδων ανθρώπων που συνεχώς παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα την εξέλιξη της ανάβασής του στο K2. Και εμείς, φυσικά, ανάμεσά τους…
Οι συχνές ενημερώσεις στη σελίδα του στο Facebook, που μετέδιδε η ομάδα του στην Αθήνα, η οποία ήταν σε επικοινωνία μαζί του μέσω δορυφορικού τηλεφώνου, ήταν πολλές φορές τόσο έντονες ώστε να αγωνιούμε και εμείς μαζί του, αλλά και τόσο κατευναστικές και θερμές, ώστε να μας δημιουργούν μεγάλη ανακούφιση, μαθαίνοντας ότι τα νέα του είναι καλά! «Ο Αντώνης είναι καλά και συνεχίζει δυνατός». Και όλοι μας, από τόσα χιλιόμετρα μακρυά, από την ασφάλεια και τη θαλπωρή του σπιτιού μας να του δίνουμε κουράγιο, να τον εμψυχώνουμε με τα μηνύματά μας… Και εκείνος να παίρνει δύναμη, όπως συχνά έγραφε, από την εγκάρδια υποστήριξη όλων μας!
Μπορεί, λοιπόν, το βράδυ της 4ης του Φλεβάρη το όνειρό του να ανέβει μέσα στο βαρύ χειμώνα σε άλλη μία οκτάρα κορυφή -την δεύτερη υψηλότερη στη Γη μετά το Έβερεστ- να διακόπηκε άσχημα, αλλά όπως αποδείχτηκε από τα γεγονότα των επόμενων ημερών, ήταν και η πιο σοφή και γενναία απόφασή του. Εκείνη την ημέρα, ο Αντώνης, μετά τα σοβαρά κρυοπαγήματα στα δάχτυλα των ποδιών του που αντιμετώπισε στα 7.440 μέτρα, αποφάσισε να μην συνεχίσει την προσπάθειά του για την κορυφή, καθώς επίσης τον ενημέρωσαν ότι ο καιρός θα χαλάσει άρδην και θα κάνει απαγορευτική την προσπάθειά του. Δυστυχώς, τρεις από τους συνορειβάτες του που συνέχισαν αντιμετώπισαν την φονική πλευρά του βουνού.
O Αντώνης Συκάρης ξεκινά από το basecamp για την κορυφή του Κ2
Συγκεκριμένα, κατάφερε να πει εκείνη την ημέρα: «Έφτασα μέχρι εδώ με μεγάλη προσπάθεια ψυχική και σωματική. Οι περισσότεροι σέρπας έχουν κρυοπαγήματα και προσπαθούμε όλοι να διορθώσουμε την ζημιά που έχει γίνει. Δυστυχώς ο υπνόσακός μου είναι στο Camp2 και θα χρειαστεί να παραμείνω στα 7440μ. όλο το βράδυ στους -38ºC». Την επόμενη μέρα, 5 Φεβρουαρίου, ο Αντώνης Συκάρης έφτασε στο Camp 1 εξαντλημένος. Με δυσκολία διανυκτέρευσε στην κατασκήνωση, και την επόμενη συνέχισε την εξίσου απαιτητική κατάβαση για το basecamp. Εκεί πια, στις 6 Φεβρουαρίου κατάφερε να φτάσει εξαντλημένος αλλά ασφαλής, για να δηλώσει με όλη του την καρδιά:
«Αγαπητοί μου φίλοι ευχαριστώ για όλες τις ευχές σας σε όλα τα μέσα, δεν θα κατάφερνα ότι κατάφερα χωρίς εσάς.
Μόλις έφτασα στο base camp, οι πολύ καλοί μου φίλοι και μάγειρες της κατασκήνωσης, μου πρόσφεραν ζεστό τσάι».
Αξίζει, όμως, να διαβάσουμε αναλυτικότερα, τα συγκλονιστικά λόγια του Έλληνα ορειβάτη, όπως ακριβώς τα έγραψε ο ίδιος σήμερα (11 Φεβρουαρίου). Λίγες ώρες πριν φτάσει υγιής και νικητής για εμάς, πίσω στη χώρα μας. Λόγια που εμπνέουν και θα μείνουν στην ιστορία…
«Αγαπητές μου φίλες, αγαπητοί μου φίλοι.
Καλησπέρα σας απο το Ισλαμαμπάντ του Πακιστάν.
Είμαι καλά και επιστρέφω στη Αθήνα αύριο Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου στις 11.15 με πτήση της Air Qatar απο την Doha.
Αυτές τις ήμερες κατάλαβα γιατί οι αθλητές με γεμάτες εξέδρες αποδίδουν πολλαπλάσια απο ότι οι ίδιοι αθλητές σε άδειες,αυτές τις ημέρες κατάλαβα ότι τη θετική αύρα αυτών που σε σκέφτονται και νοιάζονται για σένα μπορεί να την αισθανθείς όσο μακριά και αν βρίσκεσαι από εκείνους που σου την στέλνουν και τέλος αυτές τις ημέρες κατάλαβα πόσο σπουδαίο, πόσο σημαντικό είναι να σε αγαπούν και ακόμα σπουδαιότερο να σου το δείχνουν, να σου το λένε.
Σας ευχαριστώ που ήσασταν μαζί μου, το ένιωθα, το καταλάβαινα, ότι ήμασταν όλοι μαζί! Σας ευχαριστώ πολύ για όλα!!!
Παρακάτω και στα επόμενα 2-3 post θα σας περιγράψω το τι συνέβη από τις 2 Φεβρουαρίου μέχρι σήμερα σε αυτήν την ανεπανάληπτη και αξέχαστη διεθνή αποστολή που είχα την τιμή να συμμετάσχω και που κόστισε την ζωή σε 2 σπουδαίους φίλους και συνορειβάτες μου.
Τον Sergio Mingote από την Ισπανία, τον Athana Skatov από την Βουλγαρία και τους επίσης φίλους μου Μοχάμεντ Αλί Σαντπάρα από το Πακιστάν, Χουάν Πάμπλο Μοχρ από τη Χιλή και Τζον Σνόρι από την Ισλανδία που επίσημα μέχρι σήμερα αγνοούνται!
Στην φωτογραφία ο Αντώνης Συκάρης με τους δύο ορειβάτες που αγνοούνται ακόμα, αριστερά του τον Πακιστανό Ali Sadpara και δεξιά του τον Ισλανδό John Snorri.
2 Φεβρουαρίου 2021
45η Ημέρα της αποστολής.
Η αγωνία ήταν στο κατακόρυφο, όλο το προηγούμενο βράδυ σκεφτόμουν την διαδρομή και τις δυσκολίες της. Επιτέλους ξημέρωσε και όλα ήταν έτοιμα για την εκκίνηση. Μίλησα στο δορυφορικό τηλέφωνο με την οικογένεια μου γέμισα με άφθονες ευχές και αισιοδοξία. Μετά το πρωινό ακολούθησαν οι πιο ζεστές αγκαλιές και ευχές από το υπέροχο προσωπικό της κουζίνας, τους Πακιστανούς δηλαδή, -Inshallah -Inshallah άκουγες ενώ σε έσφιγγαν στην αγκαλιά τους -ακολούθησε η καθιερωμένη προσευχή στο πέτρινο αυτοσχέδιο ναό των βουδιστών, ρίξαμε ρύζια στα κεφάλια μας και σταθήκαμε για ένα-δυο λεπτά ευλαβικά κοιτάζοντας την κορυφή του K2 μέσα από το φόντο των πολύχρωμων σημαιών των βουδιστών.
Ξεκίνησα με τον Noel Hanna, τον Bernhard και τον Peter, το κοίταγμα στο ρολόι για να υπολογίσουμε το χρόνο που θα μας πάρει για να φθάσουμε στο camp 1 ήταν απαραίτητο. Ένας καλός χρόνος θα ήταν 7.30 -8.00 ώρες γιατί οποίος θα έκανε περισσότερο χρόνο θα έπρεπε να υποχωρήσει στο BC, αφού αυτό θα ήταν ένδειξη ότι δεν είναι σε θέση να προχωρήσει παραπάνω, δεν θα είναι ικανοποιητικά γρήγορος, κινδυνεύει και θα πρέπει να γυρίσει πίσω.
Στην διαδρομή συνάντησα τον Elia τον Καναδό καμεραμάν, μαζί με τον Νεπαλέζο βοηθό του και με τράβηξε αρκετές φωτογραφίες. Φθάνοντας στο ABC μνήμες ,νωπές μνήμες απο το σημείο που κατέληξε ο άτυχος Sergi Mingote, μια μικρή στάση για να πιούμε λίγο τσαι δεν ήταν απλά επιθυμητό αλλά εντελώς απαραίτητο. Ίσως κάποιοι να νομίζουν ότι το κρύο απο μόνο του σε ενοχλεί, κρυώνεις δηλαδή, και αν ντυθείς καλά το θέμα θα λυθεί. Δεν είναι όμως έτσι, το ψύχος σε εξασθενεί σου προκαλεί δίψα και πείνα ώστε άμεσα να χρειάζεσαι να αναπληρώσεις τις θερμίδες που απότομα χάνεις. Ταυτόχρονα όμως, το μεγάλο υψόμετρο σου στέλνει μηνύματα ανορεξίας, όποτε πρέπει να βρεις την δύναμη να επιβάλλεις στο εαυτό σου κάτι να φας, κάτι να πιεις, ακόμα και αν δεν πηγαίνει κάτω.
Είναι, επίσης, δύσκολο γιατί όπως σκαρφαλώνεις πρέπει συνέχεια να βγάζεις το σακίδιό σου να βγάλεις το θερμό σου και να πίνεις ζεστό τσάι. Έτσι, αποφεύγεις να το κάνεις, συνεχώς το αναβάλεις και η κούραση και η εξάντληση αποτυπώνεται άμεσα στο σώμα και το μυαλό σου.
Ο Νόελ όπως αγχωμένο με βλέπει με το χρόνο, μου απαντά: «ξέχνα το περιορισμό του χρόνου Antonio, όσο κάνουμε, μην βιάζεσαι».
Μπήκαμε στα σταθερά σχοινιά, η πλαγιά είχε καλυφθεί απο περισσότερο και σκληρότερο πάγο από την τελευταία ανάβασή μας. Πήγαινα συνεχώς πρώτος. Φθάνοντας στο Japanese camp φάγαμε μισή σοκολάτα και ήπιαμε δυο φλιτζάνια τσάι. Τώρα πήγε πρώτος ο Βέλγος, ο Peter και σύντομα άρχισε να καθυστερεί, έτσι ο Νόελ από την Β. Ιρλανδία (9 φορές Έβερεστ, Κ2 καλοκαίρι με την 4η φορά αλλά και 18 συνολικά κορφές – προσπάθειες και πετυχημένες -πάνω από τα 8.000m) φώναζε Antonio first, Antonio first.
Έτσι σε κάποιο ρελέ ξαναπήγα πρώτος και μετά ακολουθούσαν ο Peter με τον Noel και τον Bernhard. Ανέβαινα αρκετά γρήγορα, όμως σταδιακά έπεσε η απόδοσή μου, ήταν φυσικό, είχαμε 17 περίπου μέρες μακριά από το μεγάλο υψόμετρο και ο εγκλιματισμός είχε αρχίσει να μειώνεται, αντίθετα η όρεξή μας για να φθάσουμε στην κορυφή δεν είχε μειωθεί καθόλου. Έφθασα με αρκετό κόπο στο camp 1, σε 7 ώρες και 55 λεπτά και πίσω, πάντα αλλά πολύ κοντά μου, ο Noel και o Peter. Μέσα στην σκηνή βρήκα την Josette, Ελβετίδα, διεθνής οδηγός βουνού IFMGA η οποία πάντα σκαρφαλώνει με sherpa όπως κάνουν και οι περισσότεροι διεθνούς φημης ορειβάτες, έχουν μαζί τους sherpa έναν ή και περισσότερους γιατί βοηθούνται κατά την άνοδο, μοιράζοντας κάποιο βάρος και σε αυτούς και έτσι η συνεργασία μαζί τους τους αυξάνει και τις πιθανότητες επιτυχίας.
Εγώ σε αυτή την αποστολή, ενώ είχα κανονίσει sherpa (κατά απαίτηση της οικογένειάς μου) δεν τον είδα καθόλου εκτός από μια ήμερα.
Τα πάντα τα μετέφερα μόνος μου, υπνόσακο, υλικά, κάρι ματ, τρόφιμα, υγραέριο. Η μόνη παροχή που είχα ήταν ότι έβρισκα στημένη σκηνή στο camp 1 και 2.
Σε αυτή την τελική προσπάθεια θα συναντούσα τον Sherpa μου στο camp 2 και θα με βοηθούσε να μεταφέρουμε κάποια πράγματα μαζί απο το camp 2 στο camp 3 και από εκεί στην κορυφή.
Έτσι ενώ όλες τις προηγούμενες ημέρες σκαρφάλωνα με τον Ιταλό Mattia, αυτή την φορά είχα κανονίσει να διανυκτερεύσω με την Ελβετίδα Jossete, η οποία είχε φύγει νύκτα από το BC και έτσι είχε φθάσει νωρίτερα, μαγειρέψαμε από κοινού και η νύχτα κύλησε. Μαζί μας στην σκηνή, αργότερα, μπήκαν και 2 sherpa και έτσι ήμασταν 4 άτομα σε σκηνή δύο ατόμων.
Κοιμήθηκα με μόνο μια σκέψη: πότε θα φθάσω στην κορυφή το ήθελα παρά πολύ!».
Συνεχίζεται…
