Έ να καλοκαιρινό Σαββατοκύριακο του Σεπτεμβρίου – το τελευταίο – πήρα την απόφαση να ανακαλύψω – λόγω δουλειάς – την άλλη πλευρά της Ηλείας.
Το πρόγραμμα του ταξιδιού ήταν συγκεκριμένο. Σάββατο πρωί, με τον δείκτη του ρολογιού να δείχνει περί τις 10, αφήνουμε για λίγο το ξενοδοχείο και τη βουή της πόλης και κατηφορίζουμε προς τη λίμνη Καϊάφα. Εκεί, μας περίμενε ο Γιάννης Κοψίνης. Αποστολή του; Να μας μάθει – ή έστω να μας δώσει μία πρώτη γεύση – του τι εστί να κάνεις καγιάκ.
Πρώτη μου φορά. Των περισσότερων. Δεν φοβάμαι, όμως. Ισως, το ότι ένα χρόνο πριν είχα κάνει Rafting στον Αχέροντα με είχε βοηθήσει να καταλάβω ότι: (α) κάθε πρόκληση γίνεται πιο επικίνδυνη όταν αρνείσαι να την κάνεις accept και (β) με τον σωστό δάσκαλο δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα.
Δύο, τρεις – ίσως και περισσότερες – κουβέντες για να σπάσουμε τον πάγο, οι απαραίτητες φωτογραφίες με θέα την ατόφια, ήρεμη και γαλήνια λίμνη στο background και μετά… σιωπή. Το μάθημα ξεκινά. Πριν μπούμε στα καγιάκ, χρειάζεται να ξέρουμε τα βασικά. Για το καλό. Το δικό μας και του φυσικού υδροβιότοπου. Καθόμαστε σε μικρή απόσταση ο ένας από τον άλλον και ο coach μας δείχνει πώς να κρατάμε σωστά το κουπί, σε ποιο ύψος του σώματος πρέπει να βρίσκεται (καλύτερα στο στήθος, για να μην τραυματίσουμε ή κουράσουμε άσκοπα τους ώμους μας), ποιες κινήσεις πρέπει να κάνουμε για να πάμε ευθεία, να στρίψουμε δεξιά – αριστερά, να γυρίσουμε πίσω. Τον ξαναρωτάμε για να τσεκάρουμε ότι έχουμε αφομοιώσει τα περισσότερα. Καλά τα πάμε. Χωριζόμαστε σε δυάδες – το καγιάκ είναι ομαδικό σπορ και για αυτό καλό είναι βρεθείς στην ίδια βάρκα με ένα άτομο που έστω σκέφτεστε με τον ίδιο τρόπο. Φοράμε τα σωσίβια, ο Γιάννης μας τα δένει και επιβαζόμαστε.
Δεξί πόδι στο καγιάκ, αριστερό στο έδαφος και ξαφνικά και τα δύο εντός. Απλωνόμαστε, αφήνουμε το κινητό σε μία ειδική τσάντα για να μην βραχεί, πιάνουμε το κουπί και ακούγοντας πάντα τη φωνή του δασκάλου εγώ και η Κική (σ.σ. το άτομο – κλειδί στο πίσω μέρος του καγιάκ) ξεκινάμε. Δεξιά στροφή μπρος, αριστερή πίσω (ο συνδυασμός αλλάζει ανάλογα το πού θέλουμε να πάμε), το κουπί δεν σταματά να κινείται, εμείς να γελάμε και ξάφνου καταλήγουμε στα φυτά περιμετρικά της λίμνης. Άουτς. Δεν τα παρατάμε, όμως.
Το Νησάκι της Αγίας Αικατερίνης απέναντι από τη Λίμνη Καϊάφα
Ανοιχτή στροφή δεξιά επί τρεις – τέσσερις φορές, δύο αριστερά και πάλι από την αρχή και ακολουθώντας τον έμπειρο κύριο Κοψίνη ξεκινάμε και πάλι. Δεν έχουμε σταματήσει να γελάμε. Και να κάνουμε κουπί – ας είμαστε ειλικρινείς. Ακολουθούν και οι υπόλοιποι σε δυάδες, κουπί για να περάσουμε μπροστά, να «τρακάρουμε» ξανά, να γυρίσουμε στην ευθεία μας, να πάμε δεξιά και μετά αριστερά ξανά, να κοντράρουμε τα άλλα τέσσερα κανό, επιταχύνουμε, χαλαρώνουμε, δεν στρίβουμε εμείς, αλλά μόνο τα κουπιά μας. Σημαντικό αυτό. Διάλειμμα. Για να ξεκουραστούμε και να απολαύσουμε το σημείο που βρισκόμαστε.
Στο κέντρο της λίμνης Καϊάφα, πάνω από το νερό και ανάμεσα σε ψηλά καταπράσινα δέντρα και μικρούς θάμνους. Ησυχία. Το κινητό βγαίνει από την ειδική θέση, το κλικ γίνεται και ταυτόχρονα ο Mr. Expert Κοψίνης μας μιλά για τον φυσικό πλούτο της λίμνης. Ανάσα και ξεκινάμε πάλι. «Μας έχουν περάσει» , σκεφτόμαστε εγώ και η Κική. «Ετοιμάσου να κουνήσουμε τα κουπιά μας» της λέω. Πολλές κινήσεις – όχι υπερβολικές – και πάντα με ρυθμό, λίγες κουβέντες για να γελάσουμε λίγο ακόμη, μία ομαλή προσγείωση στο μικρό νησάκι στο κέντρο, πολύ δεξιά, ακόμα περισσότερο αριστερά, φτάσαμε στον προορισμό μας. Και βγάλαμε φωτογραφίες.
Διάλειμμα και πίσω στην αρχή της λίμνης. Μας φάνηκε πιο εύκολη η επιστροφή. Και με λιγότερες τετ-α-τετ «συναντήσεις» με την χλωρίδα περιμετρικά της λίμνης. Φθάνουμε πρώτοι – αλλά μικρή σημασία έχει. Για την εμπειρία ήρθαμε και αν κάτι καταφέραμε είναι ότι φύγαμε πλουσιότεροι σε αναμνήσεις, συναισθήματα, χαρά και μάθαμε τα βασικά ενός σπορ που τόσο καιρό θέλαμε να δοκιμάσουμε, αλλά λίγο υποχρεώσεις λίγο ο φόβος, δεν το τολμούσαμε ποτέ.
Εδώ με τον Mr. Periplous Experience, Γιάννη Κοψίνη
Να θυμάμαι:
Ένας δάσκαλος είναι απαραίτητος και πρέπει να τον ακούμε. Έχει εμπειρία (εμείς όχι και τόσο) και στόχος του είναι να μας προστατεύσει από τραυματισμούς.
Το καγιάκ θέλει αρκετό κουπί, ρυθμό, συνεργασία.
Δεν αλλάζουμε θέση. Το μόνο που κουνάμε είναι τα χέρια και ο κορμός.
Το κανό δεν είναι το ίδιο με το καγιάκ.
Κάθε εμπειρία (θετική ή μη) βιώνεται πολύ καλύτερα όταν τη ζεις μαζί με άτομα που ταιριάζεις.
Στη Νάξο γίνεται σε λίγες μέρες ένα τεράστιο Συμπόσιο με πρωταγωνιστή το Καγιάκ, για το οποίο το Terra μας έχει ενημερώσει εδώ και καιρό.
