Σ ταθερή, προσηλωμένη, με δύσκολες ανηφόρες και αρμονικές κατηφόρες στην πορεία της προς τον στόχο και το φως. Η ζωή της Μαρίας Πολύζου μοιάζει με τη διαδρομή ενός Μαραθωνίου.
Κάθε της βήμα έχει έναν στόχο. Έναν σκοπό. Πατάει τα πόδια της στο έδαφος αποφασιστικά. Με τόλμη. Και με το πάθος για συνοδοιπόρο σε μοναχικές διαδρομές μεγάλων αποστάσεων. Για την Μαρία Πολύζου, ο Μαραθώνιος δεν είναι ένας ακόμα αγώνας. Είναι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.
«Είμαι από τους ανθρώπους που όταν θέτουν έναν στόχο, τον πετυχαίνουν. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στη διαδρομή δεν υπάρχουν εμπόδια και αποτυχίες. Αυτό που έχει σημασία είναι να μην πτοείσαι και να μην τα παρατάς»
Αυτό υπενθυμίζει καθημερινά στους μαθητές της στην Marathon Team Greece By Maria Polyzou, αλλά και σε όσους εντοπίζουν τον εαυτό τους μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της, «Μην τα παρατάς ποτέ». Αυτή είναι η στάση ζωής της. Το μυστικό της επιτυχίας και των σπουδαίων διακρίσεων. Αυτό το εκρηκτικό κράμα σκληρής προπόνησης και δυνατών συναισθημάτων. Το πάθος της για όσα καταπιάνεται την κρατά σε εγρήγορση, την κινητοποιεί, της προσφέρει ελπίδα.
Συνομιλώ με την πρώτη Ελληνίδα που έτρεξε ποτέ σε μαραθώνιο Ολυμπιακών Αγώνων, το 1996 στην Ατλάντα. Την μοναδική γυναίκα που έχει ολοκληρώσει τον «Άθλο του Φειδιππίδη», διανύοντας 524 χιλιόμετρα, από την Αθήνα έως την Σπάρτη και πάλι από την αρχή. Την κάτοχο του Πανελλήνιου Ρεκόρ στο άθλημα που της δίνει οξυγόνο περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Με αφορμή την διεξαγωγή του 39ου Αυθεντικού Μαραθωνίου Αθηνών, η Μαρία Πολύζου μιλά στο Terra Magazine. Για τα παιδικά της χρόνια στην Πάτρα, τις περιπέτειες, τις δυσκολίες, τη λύτρωση, την κόρη της. Για όλα όσα διαμορφώνουν τον χαρακτήρα της…
Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με τον Μαραθώνιο;
Είναι αρκετά παλιά αυτή η ιστορία. Όταν είδα για πρώτη φορά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες το 1984 είπα ότι αυτό είναι το αγώνισμα που θέλω να κάνω. Αυτός είναι ο δρόμος μου. Έτσι, ενώ εκείνη την περίοδο έτρεχα σε αποστάσεις 5 και 10 χιλιομέτρων, είπα στον προπονητή μου ότι θέλω να τρέξω μαραθώνιο. Πάρα το γεγονός ότι ο ίδιος προσπάθησε να με αποτρέψει (σ.σ. από το να τρέξω μαραθώνιο σε τόσο νεαρή ηλικία), εγώ ήμουν αποφασισμένη. Του είπα ξεκάθαρα ότι αν δεν με αφήσει να τρέξω στον μαραθώνιο, θα σταματήσω να ασχολούμαι με τον αθλητισμό γενικά.
Αυτό είναι κάτι που με χαρακτηρίζει. Αν βάλω κάτι στο μυαλό μου θα το υλοποιήσω. Πάρα τις δυσκολίες. Όταν ο προπονητής μου αποδέχθηκε εν μέρει την επιθυμία μου να τρέξω στον μαραθώνιο, με έβαλε να κάνουμε ένα μικρό δοκιμαστικό σε απόσταση Ημιμαραθωνίου και απέτυχα. Δεν κατάφερα να τον ολοκληρώσω. Τον παρακάλεσα, όμως, να προπονηθώ, επειδή πίστευα ότι θα τα καταφέρω. Τελικά, κατάφερα να τερματίσω δεύτερη στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και έναν χρόνο μετά να καταγράψω Πανελλήνιο Ρεκόρ. Πριν καν γίνω 20 χρονών, είχα στην κατοχή μου ένα ρεκόρ 2 ωρών και 37 λεπτών.
Είσαι ένας άνθρωπος που βάζεις στόχο και τον πετυχαίνεις.
Δεν μπορείς να οδηγηθείς σε προσωπικούς άθλους και κορυφές αν δεν έχεις κάποιον στόχο. Κάθε μέρα πρέπει να θέτουμε έναν στόχο και να αγωνιζόμαστε. Ο πρωταθλητής αν δεν έχει στόχο δεν μπορεί να φτάσει πουθενά. Βρίσκεις τον στόχο και προπονείσαι, αγωνίζεσαι για να τον φτάσεις.
«Ο μαραθώνιος είναι ο ίδιος μου ο χαρακτήρας. Είναι η ζωή μου. Μέσα από αυτόν, προχωρώ στη ζωή μου. Αισθάνομαι πως Μαραθώνιος είναι ό,τι είμαι εγώ»
Ξεκίνησες να προπονείσαι για τον Μαραθώνιο σε μία εποχή που οι γυναίκες δεν έβγαιναν έξω ούτε για τρέξιμο
Την δεκαετία του ’80, υπήρχαν ελάχιστες γυναίκες που έτρεχαν μεγάλες αποστάσεις. Πόσο μάλλον στην Πάτρα. Δεν ήταν εύκολο για ένα συνεσταλμένο κορίτσι, όπως εγώ, να βγαίνω καθημερινά φορώντας φόρμα στους δρόμους και να τρέχω. Αναγκάστηκα να φοράω μερικά ρούχα παραπάνω για να είναι καλυμμένο το σώμα μου όσο το δυνατόν περισσότερο. Ξυπνούσα έξι το πρωί για την πρώτη προπόνηση της ημέρας πριν από το σχολείο. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που πίστευαν ότι τα έχω χαμένα και με χαρακτήριζαν τρελή – φυσικά όχι με την καλή έννοια.
Έτρεχες το πρωί για να προλαβαίνεις ή και για να αποφύγεις τα αδιάκριτα βλέμματα;
Σίγουρα, η ώρα η πρωινή είναι η δική μου ώρα. Ταιριάζει στο ωράριο, στην προσωπικότητα μου, στην ηρεμία και ησυχία που επικρατούν. Την ευχαριστιόμουν και την ευχαριστιέμαι ακόμα. Η απογευματινή προπόνηση είχε μία επιπλέον δυσκολία σε σχέση με την πρωινή. Επειδή η προπόνηση γινόταν στο Στάδιο, στο οποίο αγωνιζόταν η Παναχαϊκή υπήρχαν πάντα φίλαθλοι που δεν έκαναν και τα πιο κολακευτικά σχόλια. Εγώ, όμως, εμένα προσηλωμένη στον στόχο μου. Γενικά, είμαι από τους ανθρώπους που όταν θέτουν έναν στόχο, τον πετυχαίνουν. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στη διαδρομή δεν υπάρχουν εμπόδια και αποτυχίες. Όπως και επιτυχίες. Αυτό που έχει σημασία είναι να μην πτοείσαι και να μην τα παρατάς.
Είχε ήδη βρει τί ήθελε να κάνει στη ζωή της. Είχε οραματιστεί το μέλλον και σκιαγραφήσει το παρόν. Ένα παρόν, στο οποίο οι προπονήσεις της «άνοιγαν» και «έκλειναν» την καθημερινότητα της. Πριν βγει ο ήλιος και το σούρουπο. Τίποτα, δεν ήταν ικανό να αποπροσανατολίσει την προσωπική της πυξίδα, η οποία είχε κλειδώσει στον Μαραθώνιο. Ούτε τα περίεργα βλέμματα όσων αντίκριζαν μία ονειροπόλο με πρόγραμμα, μέθοδο και τεχνική, η οποία δεν θα εγκατέλειπε τα όνειρα της, προκειμένου να αποφύγει τις περίεργες εκφράσεις εκείνων που την αντίκριζαν να τρέχει με τη φόρμα στους δρόμους της πόρτας. Θαρραλέα. Ο νους, το σώμα και η καρδιά της ήταν δοσμένα εκεί. Αφοσιωμένη.
Ξεκίνησες να ασχολείσαι με τον Μαραθώνιο από νεαρή ηλικία. Πώς κατάφερες να βρεις την ισορροπία μεταξύ προπονήσεων και σχολείου;
Η αλήθεια είναι ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να τα συνδυάσει κανείς. Στην δική μου περίπτωση, ακόμα περισσότερο. Ήμουν δοσμένη στον αθλητισμό. Η ζυγαριά γέρνει πάντα προς τη μεριά που βρίσκεται η μεγαλύτερη σου αγάπη. Για αυτό και εγώ έδινα το βάρος στις προπονήσεις μου και στον αθλητισμό. Ήμουν ταγμένη στον μαραθώνιο, κάτι που πολλές φορές με οδηγούσε στο σχολείο αρκετά κουρασμένη, πράγμα που έβρισκε αντίθετους μερικούς από τους καθηγητές μου.
Αλλά, δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Έτρεξα μαραθώνιο κατά τη διάρκεια της Γ’ Λυκείου. Η ενέργεια που χρειαζόταν να καταβάλλει ένα νεαρό κορίτσι είναι τεράστια. Η στοχοπροσήλωση μου ήταν αποκλειστικά εκεί. Θυμάμαι ότι έφτανα πάντα στο όριο, προκειμένου να προλάβω και τα δύο. Κατάφερα, όμως, να μην χάσω ούτε μία προπόνηση. Έχω πάει στο στάδιο ακόμα και άρρωστη με ανεμοβλογιά. Ήταν η μοναδική εβδομάδα στην καριέρα μου που δεν ήμουν συνεπής στις προπονήσεις μου. Ο γιατρός ήταν κατηγορηματικός. Έπρεπε να μείνω στο κρεβάτι μέχρι να το ξεπεράσω.
Ένα βασικό χαρακτηριστικό του πρωταθλητισμού είναι η αφοσίωση. Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια στην ενεργό δράση, αισθάνεσαι ότι άφησες κάτι σε δεύτερη μοίρα;
Όχι. Κατηγορητικά. Προτεραιότητα μου ήταν ανέκαθεν ο Μαραθώνιος. Μέσα από αυτό κατάφερα να γνωρίσω καλύτερα τον χαρακτήρα μου, να βελτιωθώ, να εξελιχθώ, να γίνω καλύτερη σε όλους τους τομείς.
Εκτός από το προφανές (σ.σ. τα σωματικά οφέλη), τι σου έχει προσφέρει η συμπόρευση σου με τον Μαραθώνιο στη ψυχή και τον νου;
Πολλές φορές λέω ότι η γνώση είναι κάτι που έρχεται αποκλειστικά από τα βιβλία και το διάβασμα. Υπάρχει και η γνώση από τα ίδια τα χιλιόμετρα. Όταν εσύ συνέχεια με τον εαυτό σου, όταν πιέζεις διαρκώς τα όρια σου, ανακαλύπτεις ένα άλλο κομμάτι του νου. Εξάλλου, αυτό που επιδιώκουμε σε αυτή τη ζωή είναι να τιθασεύσουμε τον νου. Από τον νου ξεκινάνε όλα. Μέσα από τον Μαραθώνιο, μαθαίνεις να κυνηγάς διαρκώς το όριο. Το να καταφέρει κάποιος αθλητής να φτάσει την επίδοση που θέλει και μπορεί δεν αποτελεί προϊόν μόνο σωματικής άσκησης, αλλά πρωτίστως νοητικής διεργασίας. Μέσα από τις προπονήσεις μου, ανακάλυψα μία διαφορετική πτυχή του εαυτού μου.
Αθλητικά έτοιμα. Προπόνηση ολοκληρωμένη. Πρωί ακόμα. Στην αφετηρία. Μέχρι να ακούσει εκείνο τον ήχο που θα ενεργοποιήσει τους τετρακέφαλους της και την ταχύτητα της. Ησυχία. Ξεκινάμε. Ο χρόνος αρχίζει να μετρά και τα πόδια της να επιταχύνουν. Μπορεί η γραμμή τερματισμού να φαντάζει μακρινή, όμως, το δικό της μυαλό πραγματοποιεί ένα παράλληλο ταξίδι. Στις αναμνήσεις, στις δυσκολίες, στο συναίσθημα που αισθάνεται σε κάθε τερματισμό.
Θέλω να παραμείνουμε στον νου. Δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω, λοιπόν, τί σκέψεις περνούν από το μυαλό ενός μαραθωνοδρόμου όταν καλείται να τρέξει για τόσο μεγάλα χρονικά διαστήματα;
Ένας λόγος που λατρεύω τον Μαραθώνιο είναι ότι καταφέρνω τις ώρες που τρέχω να παλεύω με τον νου μου. Ένα από τα αγαπημένα μου, λοιπόν, είναι ο θετικός μου τρόπος να διανύω μαραθώνιους. Για να διατηρήσω τον νου μου σταθερό, χρησιμοποιούσα τη μουσική. Το να έχει, όμως, κάποιος πάνω του ακουστικά απαγορεύεται. Από την αρχή, λοιπόν, της διαδρομής βρίσκω ένα τραγούδι το οποίο τραγουδώ εσωτερικά και κρατώ σε όλη τη διαδρομή. Φυσικά, κατά τη διάρκεια, έρχονται σκέψεις. Θετικές και αρνητικές. Σημασία έχει να μπορέσεις να τιθασεύσεις τον νου. Γιατί, λίγο πριν τον τερματισμό, κοντά στα 35 χιλιόμετρα, ο νους ξεκινά τις δεύτερες σκέψεις και σου βάζει το μικρόβιο του για ποιον λόγο να συνεχίσεις να τον καταπονείς. Εκείνη τη στιγμή, πρέπει να κοιτάξεις το τέρμα, να πιαστείς από κάπου και να συνεχίσεις. Εκεί ακριβώς βγαίνει η ψυχή. Μία ψυχή, την οποία προσωπικά έχω συναντήσει σε δύσκολες καταστάσεις και έχει πράγματι αστείρευτη δύναμη.
Λένε ότι ο μαραθώνιος μοιάζει με την ίδια τη ζωή. Όπως ακριβώς, λοιπόν, στον Μαραθώνιο εμφανίζονται εμπόδια και δυσκολίες, έτσι και στη ζωή υπάρχουν στιγμές που θες να τα παρατήσεις. Από πού αντλείς δύναμη για να συνεχίσεις;
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω εγκαταλείψει κανέναν Μαραθώνιο της ζωής μου, ακόμα και αν ο χρόνος μου είναι καταστροφικός. Ανέκαθεν, σεβόμουν τόσο πολύ τη διαδρομή που πίστευα ότι αποτυχία είναι να μην φτάνεις στο τέλος. Να εγκαταλείπεις. Δεν δέχομαι από τον εαυτό μου να εγκαταλείπω. Σε κάθε τομέα της ζωής μου. Για μένα, δεν έχει σημασία σε πόσο χρονικό διάστημα θα τα καταφέρω, αλλά απλά να τα καταφέρω. Από τα πιο απλά μέχρι τα σύνθετα.
«Έβαλα στόχο να συμμετάσχω στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996 το 1984. Έπρεπε να περάσουν 12 χρόνια και εγώ ήμουν μόλις 15 χρονών. Η προσπάθεια συνεχιζόταν ατέρμονα. Εννοείται ότι σε όλο αυτό το διάστημα υπήρχαν τραυματισμοί, εμπόδια, προβλήματα άλλης φύσεως, αλλά μέσα μου ήξερα ότι δεν θα τα παρατήσω. Ήταν στόχος μου»
Στον δικό σου Μαραθώνιο ζωής υπήρχαν δύο έντονοι σταθμοί. Η κακοποίηση που βίωσες σε παιδική ηλικία από τον πατέρα σου και η μάχη σου με τον καρκίνο. Πόσο σε βοήθησε ο αθλητισμός να ξεπεράσεις αυτές τις δυσκολίες;
Ο Μαραθώνιος ήταν πάντα εκεί για εμένα. Μου έδωσε όλα τα απαραίτητα εφόδια για να παλεύω στις μάχες της ζωής. Ο αθλητισμός πάντα είναι το αποκούμπι μου. Η δική μου θεραπεία σε οτιδήποτε θέλω να αντιμετωπίσω. Τον υπηρετώ πιστά και μου το ανταποδίδει. Ευρύτερα, ο αθλητισμός είναι η ζωή, το πάθος, το χαμόγελο μου.
Έχεις διανύσει αμέτρητους Μαραθώνιους σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη. Όταν μπαίνεις στο παιχνίδι της νοσταλγίας, ποια στιγμή σου θυμάσαι και αισθάνεσαι περήφανη;
Για μένα, αυτή η στιγμή θα είναι πάντα η είσοδος μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα. Με το εθνόσημο και το ολυμπιακό σημαιάκι που ένιωθα σαν προέκταση του χεριού μου. Είχα δώσει πάρα πολλές μάχες για να καταφέρω να βρίσκομαι εκεί. Το ότι περνάω τη γραμμή του τερματισμού μετά από αρκετές δυσκολίες από την οικογένεια μου ως την Ομοσπονδία και είμαι παρούσα εκεί θεωρώ μέγιστη στιγμή της πορείας μου.
Και η πιο δύσκολη;
Ξεκάθαρα, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αθήνας, στο οποίο κατόρθωσα να αποσπάσω το Πανελλήνιο ρεκόρ. Τρεις ημέρες πριν από την εκκίνηση, είχα πάθει δηλητηρίαση στα έντερα. Είχα όλα τα προβλήματα που προκαλεί και δεν μπορούσα να πάρω χάπια, λόγω του doping control. Ήμουν στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου κάπου στον Μαραθώνα πετσί και κόκκαλο και εγώ έπρεπε να διαχειριστώ τον νου μου, προκειμένου να παραλείψω τη σωματική και ψυχική κούραση και να βρεθώ στην γραμμή εκκίνησης. Είπα, όμως, στον εαυτό μου ότι τώρα δεν πρέπει απλά να τρέξεις, αλλά να είσαι καλύτερη από ποτέ. Δεν θα τερματίσεις απλά, αλλά θα κάνεις τον καλύτερο αγώνα της ζωής σου. Και πράγματι. Πέτυχα το Πανελλήνιο ρεκόρ, το οποίο κρατώ μέχρι και σήμερα, 25 χρόνια μετά.
«Γενικά, δεν τα παρατάω. Βρίσκω τρόπο πάντα. Αντικειμενικά, κανείς δεν επιθυμεί εμπόδια και δυσκολίες. Προσωπικά, όταν έρχονται στο διάβα μου δεν εγκαταλείπω. Σκέφτομαι ξανά και ξανά μέχρι να βρω λύση»
Τίποτα δεν την σταματά. Καμία τροχοπέδη στη διαδρομή της. Τίποτα δεν «δένει» τα πόδια της εκτός του Μαραθωνίου και του τρεξίματος. Δεν υπήρχε περίπτωση να αποτύχει. Άλλωστε, για την ίδια η επιτυχία δεν έχει το «σώμα» που της σχηματίζουμε οι περισσότεροι.
Αυτή δεν είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία στη ζωή;
Ακριβώς. Η ζωή είναι όπως ο μαραθώνιος. Στο υπογράφω. Έχει τα πάνω και τα κάτω της. Κάποιες φορές καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε Γολιάδες, άλλες έχει απλά λιακάδα. Αν την σκεφτώ συγκριτικά με την κλασική διαδρομή, μπορώ να πω ότι έχει τα εμπόδια που συναντάμε στα 42 χιλιόμετρα. Και στις δύο περιπτώσεις, θέλουμε να φτάσουμε στη γραμμή τερματισμού. Με χαμόγελο.
Εξάλλου, όπως υποστηρίζεις και εσύ, το βασικό είναι να μένουμε πιστοί στον χρόνο μας…
Ακριβώς! Δεν τα παρατάμε ποτέ. Τέλος. Πρέπει να φτάσουμε στο τέρμα. Είναι κάτι το οποίο επισημαίνω και στους αθλητές που προπονώ για τον πρώτο τους Μαραθώνιο. Σημασία δεν έχει ο χρόνος, αλλά να βιώσει ο καθένας τον δικό του προσωπικό άθλο.
«Ξέχνα το ρολόι. Κοίτα απλώς και οραματίσου τη διαδρομή, το Παναθηναϊκό Στάδιο»
Αυτή είναι και η συμβολή που θα έδινες σε κάποιον που θα τρέξει για πρώτη φορά αυτή την Κυριακή;
Ξέχνα το ρολόι. Κοίτα απλώς και οραματίσου τη διαδρομή, το Παναθηναϊκό Στάδιο. Μην κοιτάς καθόλου το χρόνο. Το αν θα κάνει κάποιος πέντε ή τέσσερις ώρες έχει μικρή σημασία. Σημασία έχει να βρεθείς εντός του Σταδίου και περάσεις τη Finish Line.
Παρατηρώ ότι αναφέρεσαι συχνά στην αξία του τερματισμού. Ποια συναισθήματα σε διακατέχουν όταν φτάνεις στο τέλος της διαδρομής;
Τι να σου πρωτοπώ! Για μένα, κανένας Μαραθώνιος δεν είναι ίδιος με τον προηγούμενο ούτε με τον επόμενο και κάθε φορά είναι σαν να είναι η πρώτη που τρέχω. Προσωπικά, το να περνάω την γραμμή του τερματισμού είναι τεράστια συγκίνηση και ευλογία. Ειδικά, όταν περνάω το τεσσαρακοστό χιλιόμετρο νιώθω ότι δεν πατάω στη γη. Ότι πετάω. Όσο περισσότερο σέβεται κάνεις τη διαδρομή, τόσο περισσότερο την απολαμβάνει και φτάνει στο τέρμα με προσοχή.
«Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο δύσκολο είναι να πρέπει να κάνεις μία πολλοστή χημειοθεραπεία και την επομένη ημέρα να τρέχεις 18 χιλιόμετρα»
Ανάμεσα σε όλες αυτές τις υποχρεώσεις και τους ρόλους που έχεις, βρίσκεις σήμερα χρόνο να τρέξεις;
Πας καλά; (γελάμε). Δεν υπάρχει περίπτωση να ξυπνήσω το πρωί και να μην τρέξω. Αρχικά, σηκώνομαι από το κρεβάτι στις 4:30 το πρωί. Πίνω έναν καφέ και μέσα σε 15 λεπτά έχω βγει στον δρόμο. Πάντα. Το έκανα ακόμα και όταν έπρεπε να υποβληθώ σε χημειοθεραπείες. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο δύσκολο είναι να πρέπει να κάνεις μία πολλοστή χημειοθεραπεία και την επομένη ημέρα να τρέχεις 18 χιλιόμετρα. Κάθε μέρα, κάθε πρωινό θα τρέξω τουλάχιστον 8 χιλιόμετρα.
Είναι η κινητήριος δύναμη σου…
Ακριβώς. Είναι η φόρτιση της προσωπικής μου μπαταρίας.
Θα σε δούμε φαντάζομαι την Κυριακή στον Αυθεντικό Μαραθώνιο.
Εννοείται (η φωνή της γεμίζει με συναισθήματα). Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα υπάρχει Μαραθώνιος και εγώ δεν θα τρέξω.
Υπάρχει Αυθεντικός Μαραθώνιος που δεν έχεις συμμετάσχει; Υποθέτω πως όχι…
Μόνο μία φορά, επειδή δεν μου επέτρεψε ο γιατρός μου. Ήμουνα στην έκτη χημειοθεραπεία με αιματοκρίτη 28 και άλλες δέκα μπροστά μου. Επειδή μου είπε ότι η υγεία σου θα μπει σε μεγαλύτερο κίνδυνο, δεν το τόλμησα. Είχα πάει στην αφετηρία του Μαραθωνίου και έστω με αυτόν τον τρόπο ήμουν εκεί. Αν με ρωτήσεις σήμερα, ναι το έχω μετανιώσει. Γιατί, κάτι μέσα μου μού λέει ότι θα τα κατάφερνα.
Φέτος, εκτός από πρωταθλήτρια, αναλαμβάνει και χρέη προπονήτριας. Η Marathon Team Greece By Maria Polyzou δηλώνει έτοιμη να φτάσει στον τερματισμό. Τα αγαπά πολύ τα «πρωτάκια» της, όπως αποκαλεί όσους τρέξουν στον Μαραθώνιο φέτος για πρώτη φορά. Οι άνθρωποι που στέκονται στο πλευρό της ασπάζονται τα ίδια (σπουδαία) ιδανικά, έχουν την ίδια φιλοσοφία και στάση ζωής, κοινό κώδικα επικοινωνίας και αξιών.
«Ο Μαραθώνιος πάντα πέφτει κοντά ή συμπίπτει με τα γενέθλια μου» αναφέρει η Μαρία Πολύζου. Καρμική σχέση σκέφτομαι. Την περιτριγυρίζει και τον περιτριγυρίζει. Ανέκαθεν. Ένας «δούναι και λαβείν» δεσμός που ίσως να μην ήταν και τόσο συμπαντικά τυχαίος.
Μαρία, η κόρη σου έχει πάρει το μικρόβιο του αθλητισμού;
Η κόρη μου έχει ευτυχώς τα δικά της «μικρόβια». Έχει το πάθος της – και όχι αυτό δεν είναι τα χιλιόμετρα, όπως σε εμένα. Όμως, η άσκηση και η υγιεινή διατροφή την βοηθούν να αισθάνεται καλύτερα και να επιτύχει τους στόχους της.
Η Μαρία διανύει χιλιόμετρα προσφοράς. Φέτος, τρέχει με την Lifeline Hellas στην ψυχή και το μυαλό της. Κάθε της βάδην είναι ένα βήμα προσφοράς και συνεισφοράς. Στόχος της αυτή την Κυριακή να συμβάλλει με τον δικό της τρόπο στην δημιουργία περισσότερων θερμοκοιτίδων στο Αττικόν. Γιατί, κάθε μάχη αποκτά διαφορετική δυναμική, όταν την δίνεις μαζί με άτομα που αγαπάς.
Μαρία, ποιες λέξεις θεωρείς ότι σε περιγράφουν;
Πάθος, προσφορά και αγάπη.
Φωτογραφίες: iRun / Δημήτρης Γκολφομήτσος
