The dream never ends... εις το επανιδείν UTLO!

Τ α πιο ωραία που μπορούν να μας συμβούν, συνήθως γίνονται αιφνιδιαστικά, την στιγμή που δεν το περιμένεις.

Με την ακύρωση της διοργάνωσης των αγώνων στο Παρανέστι αρχές Οκτωβρίου και λίγο πριν ρίξω τους τίτλους τέλους της φετινής αγωνιστικής μου χρονιάς, ήρθε η πρόταση για την συμμετοχή μου, στο VIBRAM ULTRA TRAIL LAGO D’ ORTA, στην Omegna της Βόρειας Ιταλίας.

Το UTLO είναι μια διοργάνωση, που διεξάγεται κάθε Οκτώβρη, στην ορεινή περιοχή της λίμνης Orta. Περιλαμβάνει αγώνες 140, 100, 70, 60, 30, και 17 km, αλλά λόγω των συνθηκών που βιώνουμε, η διοργάνωση αποφάσισε την διεξαγωγή των αγώνων, 60 και 30km.

Γράφει ο Θωμάς Πουρλίδας

Είναι ένας αγώνας που είχα κατά νου ως έναν πιθανό επόμενο προορισμό στο μέλλον, αλλά δεν ήθελα να αφήσω την ευκαιρία να βρεθώ εκεί, άλλωστε ήθελα να τρέξω έναν αγώνα ακόμη, ολοκληρώνοντας την φετινή μου προσπάθεια.

Έπειτα από την συμμετοχή μου στον VIBRAM Hong Kong, στο Mythical Trail, στον Granitis Trail, αισθάνομαι ικανοποιημένος, παρά τις όποιες δυσκολίες και αλλαγές, έφερε στην καθημερινότητά μας αυτή η χρονιά.

Το ταξίδι μου ξεκίνησε αρχικά με προορισμό το Μπέργκαμο και έπειτα, συνέχισα οδικώς εώς την Οmegna.

Η Omegna βρίσκεται στην Βόρεια Ιταλία, 100χλμ. περίπου βορειονατολικά του Τορίνο. Είναι ένα μέρος σπάνιας φυσικής ομορφιάς, με την λίμνη Οrta να αγκαλιάζει την ευρύτερη περιοχή και τα βουνά περιμετρικά της περιοχής, να συμπληρώνουν αυτό το ειδυλλιακό τοπίο.

Έχω βρεθεί σε διαφορά μέρη του κόσμου, αλλά αυτό το μέρος, με έκανε να αισθανθώ πολύ οικεία, φιλικά, άνετα. Θα μπορούσα να μείνω εκεί για αρκετό καιρό, καθώς έχει όλα όσα θα ήθελε, ένας λάτρης της φύσης. Τις ημέρες πριν τον αγώνα, εκμεταλλεύτηκα τον χρόνο για μια πρώτη επαφή με την περιοχή, τα γύρω χωριά, καθώς και το σημείο της εκκίνησης του αγώνα.

Παρά τα μέτρα προστασίας, την χρήση μάσκας οπουδήποτε, την αποφυγή της πολυκοσμίας, οι ήπιοι ρυθμοί στην καθημερινότητα της περιοχής, η προσμονή για την εκκίνηση και η αγωνία μου για τα νέα μέρη που θα αντίκριζα ήταν αρκετά για να μου δώσουν κίνητρο και να συμμαχήσουν, με την απόφασή μου να κάνω αυτό το ταξίδι.

Ο αγώνας πλησίαζε, η διοργάνωση, είχε δώσει ιδιαίτερη προσοχή στα αυστηρά μέτρα, για την προστασία όλων μας. Υπήρχε εκτενής ενημέρωση τις προηγούμενες ημέρες, για όλες τις λεπτομέρειες και τους κανονισμούς.

Προσωπικά, ήταν πολύ εύκολο να συμπεράνω την αγάπη των διοργανωτών για την περιοχή τους, το ορεινό τρέξιμο, την φύση και κατ’ επέκταση για το UTLO.

Οι άνθρωποι αυτοί κατέβαλαν μεγάλη προσπάθεια, για να αποκαταστήσουν τις ζημιές στα μονοπάτια λόγω των ακραίων καιρικών συνθηκών των προηγούμενων ημερών, τώρα πλέον λίγες εβδομάδες αργότερα, αντιλαμβάνομαι το εξαιρετικό αποτέλεσμα της προσπάθειας τους, σε όλα τα επίπεδα.

Το UTLO έχει όλα όσα ζητά ένας αθλητής ορεινού τρεξίματος. Εξαιρετική οργάνωση, καθαρά μονοπάτια με σήμανση όπου είναι απαραίτητη, εθελοντές πρόθυμοι να βοηθήσουν τους αθλητές, συνδυαστικά με το πανέμορφο φυσικό περιβάλλον, σου φτιάχνουν την διάθεση για πολύωρο τρέξιμο. Το κυριότερο στοιχείο που κάνει επιτυχημένη μια διοργάνωση, είναι η αγάπη και το πάθος των ανθρώπων της και στο UTLO, σας διαβεβαιώνω πως αυτά τα χαρακτηριστικά, περισσεύουν.

Στο βίντεο της διοργάνωσης ξαναζώ τις έντονες στιγμές…

Σάββατο πρωί, με πολύ καλή διάθεση και ψυχολογία, ετοιμάζομαι για τη εκκίνηση του αγώνα 60 km, 3800+D η οποία γίνεται σε group, με χρονική διαφορά για την αποφυγή συνωστισμού και με χρήση μάσκας, έως τα πρώτα μονοπάτια της διαδρομής.

Ήπια ανηφορικά μονοπάτια με το ξεκίνημα, μικρές εναλλαγές και τερέν, το όποιο απαιτεί προσοχή λόγω της ολισθηρότητας. Ακολουθεί έντονη ανάβαση σε σκαλιά, τα οποία με κυνηγούν παντού, η σκέψη μου γυρνά στα σκαλιά της διαδρομής στο Hong Kong. Ευτυχώς δεν διαρκεί για πολύ, η διαδρομή ανεβαίνει και κατεβαίνει μέσα σε εξαιρετικά προσεγμένα μονοπάτια, υποδειγματική σήμανση, όμορφα τοπία με την λίμνη στη πλάτη μας και το κρύο του πρωινού σιγά σιγά, να δίνει την σειρά του σε πιο ευχάριστες θερμοκρασίες.

Η διαδρομή επιστρέφει προς την Omegna στο 11ο χλμ., όπου βρίσκεται και ο πρώτος σταθμός. Είμαστε ενήμεροι πως για λόγους ασφαλείας, οι σταθμοί θα έχουν όσα είναι απολύτως απαραίτητα. Άλλωστε ήμουν προετοιμασμένος, να έχω στο σακίδιο ό,τι χρειάζομαι, αναπληρώνοντας μόνο νερό.

Από αυτό το σημείο και έπειτα η διαδρομή έχει μεγαλύτερες απαιτήσεις, με τουλάχιστον τέσσερις απαιτητικές αναβάσεις, το μεγαλύτερο κομμάτι της υψομετρικής ανάβασης βρίσκεται από το 12ο-37ο χλμ. περίπου. Η ανηφόρα ξεκινά και η θέα της λίμνης από ψηλά, αφενός μου κρατά συντροφιά, αφετέρου με σπρώχνει προς τα εμπρός, καθώς ανυπομονώ να φτάσω στα ψηλότερα σημεία της διαδρομής.

Για αυτό είμαι εκεί! Για αυτές τις στιγμές! Για αυτές τις εικόνες, από την κορυφή που θέλω να απαθανατίσω με το βλέμμα και να τις κρατήσω, στην καρδιά μου για πάντα

Είμαι σε καλή κατάσταση και με ήπιο σταθερό ρυθμό, συνεχίζω με μόνη ανησυχία την ενεργειακή τροφοδοσία μου, καθώς πρέπει να είμαι συνεπής και πειθαρχημένος μέχρι τον τερματισμό.

Αρκετός κόσμος διάσπαρτος σε διάφορα σημεία της διαδρομής, ενθαρρύνει την προσπάθειά μας, λίγο κατηφόρα και έπειτα η ανάβαση ξεκινά κάθε φορά, πιο δύσκολη και απαιτητική, σε ένα τερέν, που κάποιες στιγμές θυμίζει Ροδόπη και κάποιες άλλες Όλυμπο!

Δύσκολα περάσματα με την απαραίτητη χρήση σχοινιών σε βραχώδες σημεία, αλπικό περιβάλλον, έντονη κλίση παρατεταμένη και τα πρώτα σημάδια κόπωσης, είναι εμφανή. Η προσπάθεια συνεχίζεται, καθώς μπροστά μας βρίσκονται οι κορυφές, του Mazzoccone στα 1.424m και του Croce στα 1.640m.

Ο ρυθμός μου πέφτει, το ενεργειακό κενό που νιώθω επιδεινώνει την κατάσταση. Πλησιάζουμε στα ψηλά της διαδρομής και ο αρχικός ενθουσιασμός έχει δώσει την σειρά του σε μια πιο μετριοπαθή στρατηγική.

Κάθε αγώνας είναι ένα μάθημα, όσες φορές και εάν το έχουμε κάνει, πάντα θα πρέπει να βγάλουμε τον καλύτερό μας εαυτό, για να προχωρήσουμε και αυτό είναι το δίδαγμα, όχι μόνο στους αγώνες μεγάλων αποστάσεων αλλά κυρίως στις υπεραποστάσεις της καθημερινότητάς μας, της ίδια της ζωής.

Η σκέψη μου, ταξιδεύει στους φίλους μου, που δίνουν την δική τους μάχη την ίδια στιγμή, στο Rout 100 Miles στην Ροδόπη, οι φωνές παρακίνησης του Ιταλού συναθλητή που βρίσκεται πίσω μου αρχίζουν να με επαναφέρουν ψυχικά και σωματικά.

Η κορυφή του Croce (1640μ.) είναι πλέον διακριτή και ένας τεράστιος σταυρός, βρίσκεται εκεί και υπόσχεται μια πανοραμική θέα της περιοχής, σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων.

Για αυτό είμαι εκεί! Για αυτές τις στιγμές! Για αυτές τις εικόνες, από την κορυφή που θέλω να απαθανατίσω με το βλέμμα και να τις κρατήσω, στην καρδιά μου για πάντα.

Είναι ο λόγος που άλλαξα τον τρόπο ζωής μου, την φιλοσοφία μου.

Στην απλότητα, κρύβεται η ευτυχία και νιώθω ατελείωτη απλότητα, γαλήνη, ηρεμία, στο βουνό.

Η ενασχόλησή μου με το τρέξιμο, δεν έχει στο επίκεντρο τις επιδόσεις, δεν είμαι και ούτε θα γίνω ελίτ αθλητής.

Έχω όμως περίσσια αγάπη, για το άθλημα, για το βουνό και αυτά είναι το κίνητρό μου, για να ταξιδέψω και να γεμίσω με στιγμές, που έχουν τόση μεγάλη αξία, όπου κανένα χρηματικό ποσό, δεν μπορεί να τις αγοράσει. Μπορείς μόνο να τις ζήσεις, και εγώ το έζησα στο Sidney, στο Hong Kong και τώρα στο UTLO!

Μένω λίγες στιγμές στην κορυφή, από την μια πλευρά η λίμνη Orta, σε όλο της το μεγαλείο και από την άλλη πλευρά, κορυφογραμμές εώς εκεί που βλέπει το ανθρώπινο μάτι. Για αυτήν την εικόνα και μόνο, άξιζε η προσπάθειά μου να είμαι εκεί!

Στιγμές όπου ο χρόνος σταματά, αισθάνεσαι την ενέργεια, και την διάθεση να γίνεις καλύτερος, να κυνηγήσεις την επόμενη κορυφή ακόμη και εάν είσαι εξαντλημένος, να αντιληφθείς πως τα περισσότερα πράγματα στην ζωή σου μπορείς να τα επηρεάσεις θετικά με τις δικές σου δυνάμεις.

Κάθε κορυφή μου υπενθυμίζει πως δεν υπάρχουν όρια στην επιτυχία, την αριστεία, αρκεί μόνο να επιλέξεις την δύσκολη διαδρομή και να κάνεις, την απαιτούμενη προσπάθεια, προκειμένου να φτάσεις στο όνειρό σου.

Η διαδρομή συνεχίζει με κατάβαση, σταδιακά επανέρχομαι σε καλύτερο αγωνιστικό ρυθμό. Έπειτα από λίγα χιλιόμετρα, συναντώ σταθμό τροφοδοσίας, από αυτό το σημείο και έπειτα είχα κατά νου να ανεβάσω τον ρυθμό μου, καθώς γνώριζα πως οι ανηφόρες, είναι μικρότερες και ο αγώνας ολοκληρωνόταν με κατηφόρα αρκετών χιλιομέτρων.

Είναι η πρώτη φορά, που προσπαθώ να υπολογίσω τον χρόνο που μου απομένει, εώς τον τερματισμό. Η διάθεση, η ψυχολογία μου, οι δυνάμεις έχουν επανέλθει. Μια ατελείωτη κατάβαση ξεκινά, με προορισμό την Omegna.

Για αρκετή ώρα δεν έχω συναντήσει συναθλητή απολαμβάνοντας, την απόλυτη ηρεμία, με την σκέψη μου στον τερματισμό, σε όλα αυτά που είδα, αλλά και σε όσα θα μπορούσα να δω στο μέλλον, δοκιμάζοντας τις μεγαλύτερες διαδρομές της διοργάνωσης.

Πολλές σημαντικές ή λιγότερο σημαντικές αποφάσεις της ζωής μου, τις έχω πάρει κατα την διάρκεια ενός αγώνα. Το τρέξιμο είναι το ησυχαστήριο μου, είναι η στιγμή που έχω το μυαλό μου καθαρό για αποφάσεις και την καρδιά μου, ανοιχτή για νέες προκλήσεις, νέες περιπέτειες. Αισθάνομαι ότι θα επιστρέψω σε αυτήν τη περιοχή, αυτό που ένιωσα όταν έφτασα εκεί, ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο με όσα βίωσα κατά την διάρκεια του αγώνα.

Με τις σκέψεις να στριφογυρνάνε, βρέθηκα να τρέχω δίπλα στην λίμνη και έπειτα, να φτάνω στον τερματισμό έπειτα από 7 ώρες και 44 λεπτά.

Με ένα καλαίσθητο μετάλλιο στο στήθος, την Ελληνική σημαία στα χέρια και την σκέψη μου, στα παιδιά και την σύζυγό μου ένα πλατύ χαμόγελο αποτυπώθηκε στο πρόσωπό μου.

Μια εξαιρετική στιγμή, που θα ήθελα να μοιραστώ με την αθλητική μου οικογένεια, την Vibram Hellas by Gruppo Pagouna που στηρίζει την προσπάθειά μου, σε όποιο βουνό του κόσμου και αν βρεθώ, τον coach μου Σταύρο Μπαλιώτη αλλά και πολλούς φίλους, που ενδιαφέρθηκαν για την περιπέτειά μου στο UTLO.