Τ ελειώνοντας τον Φεβρουάριο του 2018 τον αγώνα 150 χιλιομέτρων στην Αρκτική πέρασα μήνες συλλογιζόμενος έναν νέο στόχο που απόρρεε από την εσωτερική μου ανάγκη για περιπέτεια και εξερεύνηση.
Κάποια στιγμή αποφάσισα πως το επόμενο project μου θα ήθελα να είναι άκρως αντίθετο από αυτό της Αρκτικής, οπότε δήλωσα συμμετοχή στον μεγαλύτερο αγώνα ερήμου στον κόσμο, μήκους 270 χιλιομέτρων στην έρημο Al Marmoom…
Γράφει ο Μάριος Γιαννάκου
Για πρώτη φορά στην ιστορία των υπεραποστάσεων στεκόμασταν στην εκκίνηση 49 αθλητές από 32 χώρες. Ανάμεσά τους ο θρυλικός El Morabity που έχει κερδισει 7 συνεχόμενες φορές τον Marathon Des Sables, ο Ian Morgan και η Magda Boulet νικήτρια στον πιο φημισμένο αγώνα 100 μιλίων του κόσμου, τον Western States 100 Miles.
Στα 26 μου χρόνια στεκόμουν ανάμεσα σε καταξιωμένους αθλητές και στεκόμουν ανάμεσα σε ανθρώπους που τόσα χρόνια παρακολουθούσα την πορεία τους μέσα από το YouTube και το ίντερνετ. Ο χώρος της εκκίνησης βρισκόταν στην περιοχή Al Qudra και οι αθλητές μέναμε σε παραδοσιακές σκηνές βεδουίνων, οπότε πολύ γρήγορα αναπτύχθηκε μεταξύ των αθλητών και των διοργανωτών ένα οικογενειακό κλίμα. Όντας ο μικρότερος ηλικιακά αθλητής, αν άντεχα την πίεση των 5 ημερών που διαρκούσε ο αγώνας θα γινόμουν ο μικρότερος αθλητής του κόσμου που ολοκληρώνει τον μεγαλύτερο υπερμαραθώνιο ερήμου.
«Εσύ θα έπρεπε να πίνεις μπύρες σε μπαρ»
Αφού δέχθηκα πειράγματα του τύπου «εσύ θα έπρεπε να πίνεις μπύρες σε μπαρ με φίλους σε τέτοια ηλικία», γρήγορα μου βγάλανε οι συναθλητές μου το παρατσούκλι ”Super Marios”! Μου φαινόταν πολύ περίεργο και συγκινητικό να με προσφωνούν έτσι άτομα που είχα ως πρότυπα.
Στις 11 Δεκεμβρίου ο αγώνας θα ξεκινούσε με στόχο να καλύψουμε τα πρώτα 50 χιλιόμετρα της διαδρομής. Eδώ και μήνες προετοιμαζόμουν για την στιγμή αυτή. Τοποθετούσα με ευλάβεια τον εξοπλισμό που θα χρειαζόμουν και διάβαζα ιατρικά άρθρα για την αφαίρεση δηλητηρίου από το ανθρώπινο σώμα. Επίσης είχα καρφιτσώσει στον πίνακα του σπιτιού μου όλα αυτά που θα έπρεπε να προσέχω σε ένα τέτοιο περιβάλλον.
Μπορεί για τον υπόλοιπο κόσμο να μην υπάρχει κανένας λόγος που ένας άνθρωπος υποβάλει τον εαυτό του σε μια τέτοια ταλαιπωρία, για εμάς όμως είναι ένας τρόπος να μάθουμε τις αδυναμίες μας
Και ξαφνικά βρισκόμουν στο 25ο χιλιόμετρο όταν τα πρώτα σημάδια αφυδάτωσης έκαναν την εμφάνισή τους. Άλατα στους κροτάφους, στεγνός ουρανίσκος και έντονος πονοκέφαλος προμήνυαν αυτό που δε θέλει να πάθει κανείς σε ένα τέτοιο απομονωμένο και αφιλόξενο μέρος. Ήξερα ότι όλα τα προβλήματα σε τέτοιους αγώνες λειτουργούν συσσωρευτικά και πως δύσκολα αντιστρέφεις μια τέτοια κατάσταση. Βρήκα έναν αμμόλοφο και έκατσα στην βάση του για λίγο. Με την κλίση του ηλίου καθόμουν σε μια μικρή επιφάνεια σκιάς που μετά βίας χωρούσε το κεφάλι μου. Αφού έκατσα λίγο, ήπια ηλεκτρολύτες για την αναπλήρωση των χαμένων μου ιχνοστοιχείων.
Βρισκόμουν ακόμη στην αρχή, 245 χιλιόμετρα μακριά από τον στόχο μου, όταν συνειδητοποίησα πως πρέπει να εξοπλιστώ με μπόλικη υπομονή. Στο 90ό χιλιόμετρο συνάντησα δύο αθλητές, ο ένας από την Ιταλία και ο άλλος από το Ομάν. Μιλήσαμε για τις ζωές μας, τις δουλειές μας και για τον λόγο που βρισκόμασταν στην μέση του πουθενά υποφέροντας. Μπορεί για τον υπόλοιπο κόσμο να μην υπάρχει κανένας λόγος που ένας άνθρωπος υποβάλει τον εαυτό του σε μια τέτοια ταλαιπωρία, για εμάς όμως είναι ένας τρόπος να μάθουμε τις αδυναμίες μας και να πιστέψουμε πως παρά τις δυσκολίες πρέπει να μάθουμε να σηκωνόμαστε και να κάνουμε το επόμενο βήμα. Κάποιοι άνθρωποι το πετυχαίνουν αυτό αλλιώς. Εμείς το πετυχαίνουμε αυτό τρέχοντας…
Στο 120ό χιλιόμετρο ένιωθα τις φουσκάλες στα πόδια μου να μεγαλώνουν και τα πέλματά μου να πρήζονται. Έβγαλα τα παπούτσια μου και αφού έκαψα την παραμάνα με τον αναπτήρα που είχα μαζί μου έσκασα τις 6 φουσκάλες που είχα στα πόδια. Δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο παρά να φτάσω στο τέρμα και 8 φουσκάλες σίγουρα δεν ήταν ένας λόγος να εγκαταλείψω.
Τα κρύα βράδια της ταλαιπωρίας
Βρισκόμασταν στην 3η μέρα τρεξίματος κοντά στο 200ό χιλιόμετρο και το βράδυ έπεφτε και πάλι φέρνοντας μαζί του το κρύο. Είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί ένας άνθρωπος ότι στην έρημο η θερμοκρασία την μέρα φτάνει τους 40 βαθμους Κελσίου και το βράδυ μετατρέπεται σε ένα φυσικό ψυγείο με θερμοκρασίες που αγγίζουν τους 8 βαθμούς.
Η κούραση και η αυπνία μας είχαν εξουθενώσει και αποφασίσαμε να κοιμηθούμε για 40 λεπτά μέσα στην έρημο. Αφού αγκαλιαστήκαμε για να μην κρυώσουμε κοιμηθήκαμε για 40 ολόκληρα λεπτά τα οποία αποδείχθηκαν σωτήρια για την ψυχολογία μας μα επώδυνα για το σώμα μας που πλεόν είχε να αντιμετωπίσει την ακαμψία και την υποθερμία. Το μυαλό ενός ανθρώπου στην υποθερμία σκέφτεται αλλόκοτα και μπερδεμένα. Και το ένα λάθος διαδέχεται το άλλο μέχρι το σώμα να καταρρεύσει ολοκληρωτικά νικημένο από το ίδιο του το μυαλό. Σε μια τέτοια κατάσταση έπρεπε να δράσουμε αμέσως και παρά τους φρικτούς πόνους και την ακαμψία στα πόδια μας έπρεπε να ανοίξουμε τον ρυθμό μας για να ζεσταθούμε. Αφού φορέσαμε για αντιανεμικά σακκούλες σκουπιδιών και αλουμινοκουβέρτες συνεχίσαμε προς την πορεία μας. Τα πρόσωπά μας χλωμά και ασκητικά διέγραφαν απάνω τους την ταλαιπωρία των τελευταίων ημερών.
Αντιμέτωπος με τον χειρότερο εχθρό μου
Στον αγώνα της Αρκτικής είχα αναθεωρήσει πολλά και δε πίστευα πως θα υπάρξει κάποια προσπάθεια που θα με φέρει τόσο κοντά στην εξάντληση. Και ο αγώνας της ερήμου ήρθε για να μου αποδείξει το λάθος μου. Σε αγώνες υπεραποστάσεων έχεις χρόνο να σκεφτείς τα πάντα. Για την ακρίβεια έχεις τόσο πολύ χρόνο που μπορείς να σκεφτείς τα πάντα 4 και 5 φορές. Και η πολύ σκέψη σε τέτοιους αγώνες σε πνίγει και σε φέρνει αντιμέτωπο με τον χειρότερο εχθρό, τον ίδιο σου τον εαυτό.
Βρισκόμασταν στο 220ό χιλιόμετρο και το φως της ημέρας είχε αρχίσει και πάλι να βγαίνει. Έμεναν πλέον μόνο τα τελευταία 50 χιλιόμετρα. Τον πόνο στα πόδια ξαφνικά τον αντικατέστησε ένα μόνιμο μούδιασμα και όποια αρνητική σκέψη έδειχνε να είχε φύγει. Το τέλος πλέον έδειχνε κοντά. Τα τελευταία 50 χιλιόμετρα τα κάλυψα σε 7 ώρες και 15 λεπτά περνώντας την γραμμή τερματισμού ύστερα από 57 ώρες αγώνα. Εκείνη την μέρα από το σύνολο των 49 αθλητών καταφέραμε να τερματίσουμε 18 αθλητές…
